نوشیدن مایعات همراه با غذا

.

مایعات یکی از مهم‌ترین اجزاء رژیم غذایی هستند که باید در طول روز به میزان کافی مصرف شوند. در این زمینه یکی از سوالاتی که مطرح می‌شود این است که آیا نوشیدن مایعات همراه با غذا مشکلی ایجاد می‌کند؟

در پاسخ به این سؤال، متخصصان گوارش و تغذیه نظرات متفاوتی دارند.

برخی متخصصان معتقدند که نوشیدن مایعات در کنار غذا موجب اختلال در عملکرد دستگاه گوارش و هضم ناقص مواد غذایی خواهد شد. درحالی‌که برخی دیگر معتقدند که نوشیدن مایعات همراه با غذا آسیبی به دستگاه گوارش وارد نکرده و حتی به هضم غذا کمک خواهد کرد.

جهت روشن شدن این پاسخ این سؤال بهتر است مایعات مصرفی را به چند دسته تقسیم نموده و در مورد هرکدام به بررسی این موضوع پرداخت:

نوشیدن آب همراه غذا

مواد غذایی هنگام جویدن و بلع با ماده‌ای لزج به نام موکوز ترکیب می‌شوند که در صورت کم‌آبی بدن میزان کمی از این ماده ترشح شده و حرکت لقمه در طول لوله گوارش را با مشکل مواجه می‌کند.

مصرف آب کافی در طول روز باعث ترشح کافی این ماده می‌گردد. بنابراین چنانچه افراد به دلایل مختلف- ازجمله کهولت سن- با مصرف کم آب و بی‌آبی بدن مواجه باشند بهتر است همراه با وعده غذایی چند جرعه آب بنوشند تا حرکت لقمه را تسهیل نمایند.

پیشنهاد مطالعه: همه چیز در مورد مایه حیات آب

علاوه بر این مصرف کمی آب ولرم در کنار غذا به عملکرد بهتر فیبر موجود در غذاها کمک خواهد کرد و از ابتلا به یبوست پیشگیری خواهد نمود.

در ارتباط با اختلال در هضم نیز باید گفت که درصورتی‌که شخص دارای لوله گوارش سالم باشد، مصرف کمی آب همراه با غذا مشکلی ایجاد نکرده و کاهش غلظت اسید معده به‌سرعت جبران خواهد شد.

اما چنانچه شخص مبتلا به بیماری‌های گوارشی ازجمله ترشح ناکافی یا بیش‌ازحد اسید در معده باشد، مصرف آب می‌تواند برای دستگاه گوارش وی مضر باشد.

همچنین گروه درخطر دیگر، افرادی هستند که به هر دلیل کم‌وزن و یا دچار اختلالات اشتها هستند. مصرف آب در کنار غذا در این گروه از افراد باعث ایجاد حس سیری و کاهش دریافت انرژی موردنیاز شده و وضعیت کمبود وزن را به مرور بدتر خواهد کرد.

این خطرات در کودکان، سالمندان مبتلا به سوءتغذیه و بیماران خاص به‌خصوص بیماران سرطانی پیامدهای بسیار بدی خواهد داشت.

نوشیدنی‌های فاقد گاز مثل آبمیوه در کنار غذا، بستگی به وضعیت سلامتی شما و وضعیت تناسب اندام شما دارد.

توجه کنید که نوشیدن آب سرد همراه یا بدون غذا موجب می‌شود که معده فرد مصرف‌کننده تا زمان رسیدن دمای آب به دمای بدن از انجام عملیات هضم باز مانده و درنهایت موجب اختلال در هضم مواد غذایی شود.

دوغ و نوشیدنی‌های فاقد گاز همراه غذا

مصرف نوشیدنی‌های فاقد گاز در کنار غذا، به شرطی که باعث افزایش بی‌رویه حجم کالری ورودی به بدن فرد مصرف‌کننده نشود بلامانع است.

به‌عنوان مثال، نوشیدنی‌های شیرین فاقد گاز مانند انواع آبمیوه‌ها، انرژی زیادی به بدن فرد وارد نموده و به‌مرور موجب افزایش وزن و چاقی در افراد می‌شوند.

نوشیدن نوشیدنی‌های گازدار در کنار غذا

انواع نوشابه‌ها و نوشیدنی‌های گازدار مانند نوشیدنی مالت یا دوغ گازدار، خطرات جدی برای دستگاه گوارش به شمار می‌آیند. گاز موجود در این نوشیدنی‌ها باعث آزاد شدن مقدار بیشتری اسید در معده شده و به‌مرور باعث ایجاد یا وخامت زخم‌های گوارشی خواهد شد.

همچنین قند زیاد موجود در این نوشیدنی‌ها حجم انرژی ورودی به بدن فرد را افزایش داده و به اضافه‌وزن و چاقی منجر خواهد شد.

بنابراین توصیه می‌شود به هیچ وجه-نه در کنار غذا و نه پیش یا پس از وعده غذایی – از این نوشیدنی‌ها استفاده نکنید.

نتیجه گیری درمورد نوشیدن مایعات همراه با غذا

نتیجه گیری درمورد مسائل حیطه سلامت، معمولا تنها به آری یا خیر خلاصه نمی‌شود.

همانطور که در این مطلب مجله فیت شیپ خواندید، مسئله مایعات در کنار غذا هم به نوع نوشیدنی بستگی دارد و هم تا حدودی به وضعیت فرد از لحاظ وضعیت سلامت سیستم گوارشی و وضعیت تناسب اندام وابسته است.

پس بهتر است در ابتدا وضعیت خود را به خوبی درک کنید و با توجه به این راهنمای کامل، بهترین تصمیم را برای خود بگیرید.

فواید پروتئین کازئین و انواع آن

.

پروتئین کازئین، جزئی از پروتئین شیر حیوانی است. به عبارتی، تقریبا ۸۰ درصد از کل پروتئین شیر، کازئین می‌باشد. پروتئین کازئین به خاطر فواید کاهش وزنی که دارد، محبوب است چون آرام سوز می‌باشد. همچنین پروتئین کازئین در PH پایین، نامحلول است.

هنگامیکه پروتئین کازئین در مجاورت اسید معده قرار بگیرد، شروع به سفت شدن می‌کند که باعث یک افزایش آهسته و مداوم در “اسیدهای آمینه پلاسما” می‌شود. به همین دلیل است که پروتئین کازئین، خواص ضد کاتابولیکی طولانی‌تری نسبت به پروتئین وی دارد.

انواع پروتئین کازئین

دو نوع مختلف از پروتئین کازئین وجود دارد: آلفا S1 و S2 بتا و کاپا.

آلفا S1 و S2 بتا

تقریبا تمام انواع گاوهای آمریکایی، اروپایی و استرالیایی، شیر با کازئین A1 تولید می‌کنند. گاوهای فرانسوی، آفریقایی و آسیایی، شیر با کازئین A2 تولید می‌کنند. از بین شیر تمام حیوانات، شیر بز حاوی کازئین A2 با غلظتی مشابه شیر انسان است. به همین دلیل برخی از افرادی که دچار عدم تحمل لاکتوز هستند، قادرند شیر بز را بیشتر از شیر گاو تحمل کنند. ساختار آلفا S1 و S2 مشابه هم است و فقط یک تفاوت جزئی در توالی اسید آمینه وجود دارد. آلفا S1 در اسید آمینه موقعیت شماره ۶۷، هیستیدین و کازئین A2، پرولین دارد.

کاپا کازئین یا K-Cine

K ــ کازئین در پروتئین تمام پستانداران یافت می‌شود. این ترکیب به علت توانایی اش برای تقسیم کردن شیر به لخته و دلمه، در پنیرسازی ضروری است.
فواید پروتئین های کازئین

رشد عضلانی

یکی از دلایلی که چرا پروتئین کازئین یک افزودنی محبوب به محصولات بدنسازی است، توانایی‌اش برای افزایش رشد عضلانی می‌باشد. مطالعات نشان می‌دهد بدنسازانی که از محصولات پروتئین کازئین به همراه تمرینات مقاومتی شدید استفاده کردند، بهتر از کسانی که به آن‌ها ترکیبی از پروتئین وی، BCAAs و مکمل گلوتامین داده شد، عمل کردند. بدنسازانی که در طول این مطالعه ۱۰ هفته‌ای، کازئین مصرف کردند، بیشترین افزایش را در توده‌ی خالص و بدون چربی گزارش دادند.

سوزاندن چربی بیشتر

آیا می‌خواهید چربی بیشتری بسوزانید و به اندامی باریک‌تر و عضلانی‌تر دست یابید؟ از محصولات غنی شده با پروتئین کازئین استفاده کنید. محققان هلندی دریافتند که افزایش مصرف کازئین تا دو و نیم برابر به افزایش متابولیسم در بین شرکت کنندگان کمک کرد. همچنین کسانی که مکمل‌های کازئین مصرف کردند بهتر خوابیدند، میزان سیری آنها افزایش یافت و تعادل کل چربی آن‌ها بهبود یافت.

قدرت بیشتر

تقریبا هر کسی که تمرین می‌کند، می خواهد به قدرت و استحکام بیشتری دست یابد. تقویت کردن روال تناسب اندامتان با مکمل های کازئین به شما کمک خواهد کرد که به این هدف و حتی بیشتر از آن دست یابید. یک مطالعه در ماساچوست گزارش می‌دهد افرادی که مکمل‌های کازئین مصرف کردند، قدرت پاها، سینه و شانه‌هایشان را در مقایسه با آن‌هایی که فقط از پروتئین وی استفاده کردند، دو برابر کردند. به گفته محققان، پتانسیل افزایش دهندگی قدرت کازئین به علت توانایی‌های ضد کاتابولیکی آن می‌باشد.

کارایی را افزایش می‌دهد

پروتئین کازئین، دارای یک توانایی منحصر به فرد برای رساندن یک جریان ثابت از اسیدهای آمینه به جریان خون است و این کار را تا چند ساعت انجام می‌دهد. نوشیدن یک لیوان شیر غنی شده با کازئین قبل از خواب، ترمیم و رشد عضلانی را افزایش می‌دهد. به دلیل موجودی ثابت اسیدهای آمینه، عضلات قوی، انعطاف پذیر و قدرتمند باقی می‌مانند. همه این‌ها به معنای استقامت و عملکرد بهتر است.

کمک به کاهش وزن

پروتئین کازئین با افزایش وزن و ساخت توده عضلانی، مرتبط است. اما با توجه به مطالعه‌ای که درمجله تغذیه بالینی آمریکا منتشر شد، ممکن است به کاهش وزن نیز کمک کند. در طول این مطالعه، دو رژیم غذایی مورد مقایسه قرار گرفت که یکی با ۱۰ درصد انرژی دریافتی از کازئین و دیگری با ۲۵ درصد انرژی دریافتی از کازئین، بود. در افرادی که مکمل‌های کازئین بیشتری مصرف کرده بودند، افزایش سیری و مصرف انرژی دیده شد. محققان نتیجه گیری کردند که مصرف کازئین بیشتر می‌تواند ترکیب بدن را بهبود ببخشد و به کنترل وزن کمک کند.

کمبود ویتامین b1 (تیامین) و منابع آن

.

ویتامین b1 که با نام تیامین هم شناخته می‌شود، یکی از هشت ویتامین گروه b است و در فعل‌وانفعالات بسیاری از قسمت‌های بدن نقش مهم و اساسی دارد. ویتامین b1 غذای جذب‌شده در بدن را به انرژی تبدیل می‌کند و تقریبا تمامی سلول‌های بدن برای داشتن کارکرد مؤثر از آن تغذیه می‌کنند. این ویتامین به‌طور طبیعی در بدن تولید نمی‌شود، به همین خاطر باید با مصرف خوراکی‌هایی چون گوشت قرمز، آجیل و غلات کامل که از جمله منابع غنی ویتامین b1 هستند، نسبت به جذب میزان کافی از آن اقدام کرد. در این مقاله یازده مورد از علائم کمبود ویتامین b1 را معرفی خواهیم کرد، همچنان با منابع ویتامین b1 نیز آشنا خواهید شد. با ما همراه باشید.

کمبود ویتامین b1 بیشتر در میان مردم کشورهای جهان‌سومی و فقیرتر مشاهده می‌شود، اما صرف نظر از این مسئله، عواملی هستند که می‌توانند در کارکرد معمول بدن برای جذب این ویتامین اختلال ایجاد کنند؛ از آن جمله می‌توان به مصرف مداوم نوشیدنی‌های الکلی، کهولت سن، اچ آی وی/ایدز، دیابت و دیالیز اشاره کرد. بسیاری از افراد متوجه کمبود این ویتامین در بدن‌شان نمی‌شوند و به‌خاطر نداشتن آگاهی از این اختلال، اقدامی برای برطرف کردن آن نمی‌کنند. این مسئله ریشه در علائم و نشانه‌های کمبود ویتامین b1 در بدن دارد که تاحدودی نامحسوس‌اند و بعضا با نشانه‌های اختلالات دیگر اشتباه گرفته می‌شوند.

علائم کمبود ویتامین b1 در بدن

۱. از دست دادن اشتها

یکی از علائم اولیه و رایج کمبود ویتامین b1 بی اشتهایی است. به باور محققان یکی از وظایف مهم ویتامین b1 تنظیم احساسات مربوط به سیری و گرسنگی است. مرکز احساس سیری در غدهٔ هیپوتالاموس مغز (این غده به‌طور کلی مرکز اعمال غریزی‌ای چون سیری، گرسنگی، تشنگی و … است) قرار دارد و ویتامین b1 باعث کارکرد درست آن می‌شود.

در سوی دیگر اما، کمبود ویتامین b1 بدن باعث مختل شدن کارکرد معمول این قسمت از مغز می‌شود؛ برای نمونه ممکن است بدون اینکه چیزی خورده باشید، احساس سیری کنید.

آزمایش ۱۶ روزه‌ای در این رابطه بر روی موش‌های آزمایشگاهی انجام گرفت و در طول این مدت، خوراکی به این موش‌ها داده می‌شد که ویتامین b1 کافی نداشت. نتیجه آن شد که خوراک مصرفی موش‌ها به‌طور چشمگیری کاهش یافت و پس از گذشت ۲۲ روز، خوراک مصرفی‌شان نسبت به روز اول بین ۶۹ تا ۷۴ درصد کاهش پیدا کرده بود. قرار دادن دوبارهٔ میزان کافی ویتامین b1 در خوراک موش‌ها باعث شد تا به حالت عادی‌شان برگردند.

۲. خستگی

این نشانه ممکن است به‌مرور یا ‌به‌طور ناگهانی بروز پیدا کند. شدت خستگی برای هر شخص، بسته به میزان کمبود ویتامین b1 متفاوت خواهد بود (از کاهش جزئی انرژی گرفته تا خستگی مفرط). تشخیص علت اصلی خستگی کار چندان ساده‌ای نیست، چراکه اختلالات متعددی منجر به آن می‌شوند. همین مسئله باعث شده است تا بسیاری به این نکته پی نبرند که علت خستگی‌شان احتمالا کمبود ویتامین b1 است. این ویتامین در تبدیل غذای دریافتی بدن به سوخت و انرژی نقشی مهم و حیاتی دارد و کاملا منطقی است که کمبود آن باعث بروز خستگی شود؛ خستگی از دیگر نشانه‌های رایج کمبود ویتامین b1 است و نتایج تحقیقات متعدد گواه این ادعا هستند.

۳. زودرنجی

کسانی که زودرنج هستند، به‌سرعت و با هر گفته‌ای ممکن است ناراحت شوند و با احساساتی چون نگرانی و کلافگی سروکار دارند. عوامل فیزیکی و روانی و اختلالات مختلفی وجود دارند که می‌توانند این احساس را به وجود بیاورند. کمبود ویتامین b1 یکی از این اختلالات است و کسانی که از آن رنج می‌برند، معمولا در همان روزها و هفته‌های اولیهٔ بروز اختلال، دچار زودرنجی می‌شوند.

بررسی‌های انجام‌گرفته بر روی تعدادی نوزاد مبتلا به بیماری بِری‌بِری (نوعی سوءتغذیه ناشی از کمبود ویتامین b1) گواه این ادعا بوده است.

۴. اختلال در واکنش‌های غیرارادی بدن (رفلکس‌ها)

از دیگر علائم و نشانه‌های کمبود ویتامین b1 می‌توان به تحت‌تأثیر قرار گرفتن عصب‌های حرکتی اشاره کرد. کمبود این ویتامین، اگر به حال خود رها شود، باعث آسیب دیدن دستگاه عصبی خواهد شد. یکی از نتایج این آسیب، مختل شدن واکنش‌های غیرارادی معمول بدن است. اختلال ناشی از این کمبود بیشتر در زانو، مچ پا و عضله‌های سه‌سر مشاهده می‌شود. طولانی شدن مدت‌زمان کمبود این ویتامین می‌تواند منجر به از بین رفتن هماهنگی و تناسب، میان قسمت‌های مختلف بدن شود و فعالیت‌هایی چون راه رفتن تحت‌تأثیر قرار بگیرند.

۵. مورمور شدن دست‌ها و پاها

تیر کشیدن، سوزش و مورمور شدن دست و پا نشانه‌ای است که از آن با نام پارستزی (به انگلیسی Paresthesia؛ در فارسی خواب‌رفتگی و سوزن‌سوزن شدن ترجمه شده است) یاد می‌شود و ممکن است به واسطهٔ کمبود ویتامین b1 بروز پیدا کند. عصب‌های پیرامونی‌ای (منظور عصب‌هایی است که به آن بخشی از دستگاه عصبی تعلق دارند که خارج از مغز و نخاع است) که به دست‌ها و پاها می‌رسند، برای اینکه وظایف‌شان را به‌درستی انجام بدهند، به‌شدت وابسته به ویتامین b1 هستند. در صورت کمبود این ویتامین در بدن، عصب‌های پیرامونی آسیب می‌بینند و به‌دنبال آن، پارستزی بروز پیدا می‌کند.

پارستزی هم در همان دوران اولیهٔ کمبود این ویتامین خود را نشان می‌دهد و نتایج آزمایش‌های صورت‌گرفته بر روی موش‌های آزمایشگاهی آسیب دیدن عصب‌های پیرامونی را تأیید کرده است.

۶. ضعف عضلانی

ضعیف شدن کلی عضلات بدن هم اختلال نسبتا رایجی است و مشخص کردن علت اصلی آن گاهی دشوار می‌شود. در واقع هر کسی در مرحله‌ای از زندگی ممکن است برای مدتی کوتاه از این مسئله رنج ببرد، اما اگر ضعف عضلات تداوم پیدا کند و نتوان دلیل و علت قطعی آن را مشخص کرد، احتمالا ریشهٔ مشکل در کمبود ویتامین b1 است. در بسیاری از موارد مشاهده شده که کمبود این ویتامین در بدن موجب ضعف عضلات شده است. به‌علاوه، پس از تدابیر درمانی و شروع به جذب ویتامین b1 کافی برای مدتی مشخص، وضعیت جسمانی این افراد بهبود می‌یابد و ضعف عضلانی‌شان تاحدود زیادی برطرف می‌شود.

۷. تاری دید

تاری دید هم از دیگر علائم و نشانه‌های رایج کمبود ویتامین b1 است. کمبود شدید ویتامین b1 می‌تواند باعث ورم کردن عصب بینایی (یا اپتیک) شود که به‌دنبال آن، عصب‌های محیطی بینایی ملتهب می‌شوند (اختلالی که از آن با نام نوروپاتی یاد می‌شود). این اختلال باعث تاری دید و در موارد جدی‌تر، حتی نابینایی می‌شود. نتایج تحقیقات متعددی حاکی از ارتباط میان کمبود شدید ویتامین b1 با تاری دید و نابینایی بوده‌اند. به‌علاوه، شروع روند درمانی و جذب بیشتر این ویتامین، وضعیت افراد مبتلا به اختلالات این چنینی را بهتر کرده است.

۸. حالت تهوع

بروز مشکلات مربوط به دستگاه گوارشی، از علائم و نشانه‌های کمتر رایج کمبود ویتامین b1 است. هنوز از لحاظ علمی و دقیق مشخص نشده است که به چه خاطر کمبود ویتامین b1 فعالیت‌های دستگاه گوارشی را مختل می‌کند، اما بعضی از افرادی که از این اختلالات رنج می‌برده‌اند، با دریافت رژیم غذایی غنی از ویتامین b1 بهتر شده‌اند و مشکلات گوارشی‌شان برطرف شده است.

حالت تهوع ناشی از کمبود این ویتامین بیشتر در نوزادان مشاهده می‌شود.

۹. تغییر در ضربان قلب

ضربان قلب، با مشخص کردن تعداد دفعات تپیدن قلب در طول یک دقیقه مشخص می‌شود و میزان ویتامین b1 موجود در بدن می‌تواند باعث تغییر آن شود. کمبود ویتامین b1 موجب پایین آمدن سرعت ضربان قلب می‌شود.

خارج شدن سرعت ضربان قلب از حالت معمول و پایین آمدن آن می‌تواند باعث خستگی مفرط، گیجی و افزایش احتمال بیهوش شدن شود.

۱۰. تنگی نفس

اختلالی که به‌واسطهٔ کمبود ویتامین b1 در کارکرد معمول قلب ایجاد می‌شود، می‌تواند باعث تنگی نفس و دشوار شدن فرایند تنفس شود. کمبود ویتامین b1 منجر به بروز نارسایی‌های قلبی نیز می‌شود؛ نارسایی قلبی به این معناست که قلب، توانایی معمول پمپاژ کردن خون را از دست می‌دهد و در نتیجهٔ آن، خون کافی به اعضای بدن نمی‌رسد. این اختلال در نهایت باعث آب آوردن ریه، تنگی نفس و دشوار شدن تنفس می‌شود.

البته باید به خاطر داشت که تنگی نفس دلایل متعددی دارد و به‌تنهایی، نمی‌تواند نشانهٔ کمبود ویتامین b1 باشد.

۱۱. روان‌آشفتگی

نتایج تحقیقات متعددی حاکی از ارتباط بین کمبود ویتامین b1 با روان‌آشفتگی بوده‌اند. روان‌آشفتگی اختلالی خطرناک است که می‌تواند منجر به گیجی، کاهش سطح هشیاری و آشفتگی افکار شود. کمبود بیش از حد این ویتامین می‌تواند باعث بروز سندرم ورنیکه-کورساکوف شود؛ این سندرم متشکل از دو اختلال شبیه‌به‌هم مغزی است و حافظهٔ کوتاه‌مدت را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. از جمله نشانه‌ها و علائم این سندرم می‌توان به روان‌آشفتگی، از دست دادن حافظه، گیجی و توهم اشاره کرد. علت ابتلای بیشتر کسانی که از سندرم ورنیکه-کورساکوف رنج می‌برند، کمبود ویتامین b1 در نتیجهٔ مصرف بیش از حد نوشیدنی‌های الکلی است. البته در برخی موارد هم کهولت سن باعث کمبود ویتامین b1 و روان‌آشفتگی می‌شود.

منابع ویتامین b1

بهترین و مؤثرترین روش درمان کمبود ویتامین b1، استفاده از رژیم غذایی سالمی است که دارای خوراکی‌های حاوی این ویتامین باشد.

میزان ویتامین b1 مورد نیاز برای زنان ۱٫۱ و برای مردان ۱٫۲ میلی‌گرم در روز است. در ادامه می‌توانید تعدادی از خوراکی‌های غنی از ویتامین b1 را مشاهده کنید که معمولا در رژیم غذایی افرادی که از کمبود آن رنج می‌برند، لحاظ می‌شوند:

جگر گاو: صد گرم آن حاوی ۱۳٪ از میزان ویتامین b1 مورد نیاز روزانه است (برای باقی موارد به ذکر درصد اکتفا می‌شود و منظور، همین میزان، در صد گرم از مادهٔ خوراکی است)؛

لوبیای سیاه پخته‌شده: ۱۶٪؛

عدس پخته‌شده: ۱۵٪؛

ماکادمیا یا فندق استرالیایی خام: ۸۰٪؛

ادامامه (نوعی سویای نارس است که در غلافش پخته می‌شود و به‌صورت خوراکی مصرف می‌شود): ۱۳٪؛

مارچوبه: ۱۰٪؛

غلات صبحانهٔ غنی‌سازی‌شده از این ویتامین: ۱۰۰٪.

غذاها و خوراکی‌های متعدد دیگری چون ماهی، گوشت قرمز، آجیل و تخمه هم هستند که در آن‌ها میزان نسبتا کمی از ویتامین b1 وجود دارد، به همین خاطر بیشتر افراد، بدون نیاز به استفاده از داروهای مکمل، می‌توانند نیاز روزانه‌شان به این ویتامین را برآورده کنند.

در پایان بهتر است به این مسئله اشاره شود که کهولت سن و اختلالاتی چون دیابت که در ابتدای مقاله به بعضی از آن‌ها اشاره شد، احتمال کمبود ویتامین b1 را به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای افزایش می‌دهند و در صورت تجربهٔ این مسائل، باید دقت بیشتری به رژیم غذایی داشت و از مکمل‌های حاوی این ویتامین استفاده کرد تا از بروز علائم و نشانه‌های کمبود ویتامین b1 جلوگیری کنید؛ کمبودی که نشانه‌هایی شبیه به نشانه‌های برخی اختلالات و بیماری‌های دیگر دارد و بعضا شناسایی آن کار دشواری می‌شود. اگر کمبود این ویتامین در شما تشخیص داده شد، به هیچ عنوان ناامید نشوید، چراکه با رژیم غذایی مناسب و مصرف مکمل‌های غذایی می‌توان آن را برطرف کرد.

مواد غذایی خون ساز؛ با کم خونی مبارزه کنید

.

گلبول‌های قرمز در رساندن اکسیژن به بافت‌ها و دفع دی‌اکسیدکربن از بدن نقش مهمی ایفا می‌کنند. رنگ قرمز گلبول‌ قرمز به‌ علت وجود پروتئین‌ غنی از آهنی به نام «هموگلوبین» است. گلبول‌های قرمر به مرور زمان پیر می‌شوند و می‌میرند. مغز استخوان پیوسته گلبول‌‌های قرمز تازه تولید می‌کند. بعضی غذاها می‌توانند این روند را سرعت ببخشند. با این مقاله همراه باشید تا با مواد غذایی خون ساز بیشتر آسنا شوید.

کم‌خونی

کم‌خونی (آنمی) به حالتی اطلاق می‌شود که بدن‌ قادر به ساختن گلبول قرمر کمی است یا مقدار هموگلوبین موجود در این سلول‌ها بسیار کم باشد. متداول‌ترین نوع کم‌خونی، کم‌خونی فقر آهن نام دارد و معمولا ناشی از مصرف ناکافی آهن در رژیم غذایی است. به مردان بالغ و زنان یائسه توصیه می‌شود روزانه حداقل ۸ میلی‌گرم آهن مصرف کنند. این مقدار در زنان بالغ غیریائسه به ۱۸ میلی‌گرم در روز می‌رسد. همچنین صرف غذاهای سرشار از ویتامین C به جذب بهتر آهن از مواد غذایی کمک می‌کند. زنان حداقل به روزی ۷۵ میلی‌گرم و مردان به ۹۰ میلی‌گرم ویتامین C نیاز دارند.

غذاهای سرشار از آهن

بدن انسان از آهن استفاده می‌کند تا هموگلوبین مورد نیاز خود را بسازد. هموگلوبین به حمل و نگهداری اکسیژن در بدن کمک می‌کند. مصرف مقدار کافی آهن در رژیم غذایی‌ از کم‌خونی جلوگیری می‌کند و باعث رسیدن اکسیژن کافی به سلول‌های بدن‌ می‌شود. گوشت قرمز، جگر، قلوه، لوبیا، عدس، سبزیجاتی با برگ سبز تیره (مانند اسفناج)، آلو بخارا، کشمش و زرده‌ی تخم‌مرغ سرشار از آهن هستند.

غذاهای سرشار از اسید فولیک

اسید فولیک یا ویتامین ب۹ در تولید گلبول‌های قرمز تازه به بدن کمک می‌کند. مصرف ناکافی اسید فولیک می‌تواند باعث ابتلا به کم‌خونی شود. با مصرف مجدد اسید فولیک می‌توان دوباره میزان گلبول‌های قرمز را افرایش داد. نان‌ها و غلات غنی‌شده، سبزیجات برگ سبز مانند کلم پیچ، نخود، حبوبات و مغزها سرشار از اسد فولیک هستند.

غذاهای سرشاز از ویتامین ب۱۲ 

این ویتامین در ساختن دی‌ان‌ای و تولید گلبول قرمز در مغز استخوان نقش مهمی دارد. کمبود ویتامین ب۱۲ موجب تقسیمِ سلولی غیرطبیعی در مغز استخوان می‌شود. در نتیجه‌ی این اتفاق گلبول‌های قرمز بزرگ و نابالغی تولید می‌شوند که اصطلاحا «مگالوبلاست» نام دارند. بیمارانی که در بدن خود این سلول‌های نابالغ را داشته باشند، از کم‌خونی مگالوبلاستیک رنج خواهند برد. به دنبال این بیماری گلبول‌های قرمز فرد توانایی نگهداری اکسیژن و رساندن آن به بافت‌های بدن را نخواهند داشت. ویتامین ب۱۲ به طور گسترده‌ای در غذاهای حیوانی و غذاهای غنی شده با این ویتامین یافت می‌شود. گوشت قرمز، ماهی، جگر، تخم‌مرغ، شیر و لبنیات، غلات صبحانه‌ی غنی شده و مخمرهای خوراکی سرشار از ویتامین ب۱۲ هستند.

ورزشی هایی برای مبارزه با ام اس

.

به بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس، ورزش های زیادی توصیه می شود که در ادامه به برخی از آن ها می پردازیم.

حوضچه آب خنک:

ورزش در آب خنک برای بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس ایده آل است. آب مانع ازگرم شدن بدن می شود و این امکان را به آن ها می دهد تا یک سری از فعالیت هایی را که درمحیط خشکی قادر به انجام آن ها نیستند، انجام دهند. به کار بردن جلیقه نجات و تخته شنا می تواند گزینه های کمکی مناسبی برای بیماران باشد.

تمرین با وزنه

تمرین با وزنه و دستگاه های بدنسازی از گزینه های پیشنهادی است. توصیه می شود درابتدا تمرین را با وزنه های سبک تر یا حتی بدون وزنه شروع کنند. همچنین تمرین سنگین که امکان انجام آن در یک روز نیست، تقسیم شود مثلا روز اول فقط تمرین عضلات بالاتنه و روز بعد تمرین عضلات پایین تنه انجام شود.

حرکات کششی

.بسیاری از بیماران که دچار سفتی عضلانی یا کاهش دامنه حرکاتی بودند، با انجام یوگا بهبودی خوبی را تجربه کردند.

پیلاتس

این ورزش نیز مانند یوگا دارای تمریناتی است که سبب تقویت جسمانی و روانی می شود و به تازگی در بین بیماران رواج پیدا کرده است.

ایروبیک یا ورزش های هوازی

در گذشته عقیده بر این بود که ورزش سبب تشدید خستگی و ضعف عضلات در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود اما تحقیقات اخیر نشان داده است که انجام ورزش های هوازی، سبب بهبود کیفیت زندگی بیماران و کاهش علایمی مانند خستگی و ضعف می شود.

تمام حرکات یا ورزش هایی که سبب افزایش ضربان قلب و سرعت تنفس شود هوازی محسوب می شود. انجام 15 دقیقه ورزش هوازی در روز مطلوب است. اگر با انجام ورزش های هوازی زود خسته می شوید می توانید حرکات را به سه بخش پنج دقیقه ای در طول روز تقسیم کنید.